Só, pero...

Só quería terte
 Só quería algo
 Só quería o imposible
 Pero o imposible segue a selo
 Pero algo é nada
Pero terte é non terte...

Existir?

Non é verdade que si se vai a algún sitio é pra facer algo?
Pode non selo, mais se eu pregunto pola existencia...
De verdade hai que facer algo?, se o hai que facer, de que maneira se fará?, a resposta é a máis sinxela de responder, igual buscamos teorías enrrevesadas para tentar resolvela, pero non hai que pronunciar máis de dúas palabras:
"Non sei"
Eu á parte vou engadir o seguinte:
A razón do ser humano é a ignorancia, e nada o fai máis forte que tentar romper esa ignorancia, ese muro que o separa do universo infindo, pero...Que lle esperará cando ó fin supere esa barreira, e se quizais non estamos aquí para romper barreiras?
Ese é o gran dilema...Durante a nosa existencia sempre houbo dúas ideoloxías, a de coidar cada vez máis o ancestral muro que nos separa do universo, e a de tentar esnaquizalo...Mais, por simple lóxica, se estamos aquí é por algo, pois demóstrase sempre que quen non fai nada, non é o máis afortunado, inda que se pode dar o caso contrario...Eso depende do azar, da "sorte", do que seguramente tamén dependeu e dependerá a nosa existencia.

AMOR?

Chamádelle equis, chamádelle esbozo, chamádelle de todo ó que a sociedade entende por amor.
Amor é sentimento, non desexo, amor é...amor, non se pode explicar doutra forma, o amor é algo invisible que se fai ver co paso do tempo.

Confundir tentación sexual con amor é moi doado na adolescencia, con eso o digo todo, máis tamén é doado enamorarse dunha persoa sin darte conta, pensando que xa o estás doutra que, en realidade, só che gusta polo seu físico

Aí está o dilema,o buque do físico, e o do interior sempre en guerra constante, o seu tratado de paz sempre é o mesmo:
"O que importa é a personalidade, pero sen físico nada".

Acaso é isto xusto?Acaso alguén non ten dereito a ser "feliz" con unha persoa só porque non siga o modelo de beleza?
Porsuposto non o é, pero o buque do físico vai gañando terreo, e eu convídovos a que o frenedes, deixade a adolescencia permanente por un intre, e sumídevos na verdade das persoas, que non está na cara nin nos abdominais, está no corazón, esperando a saír nun futuro lonxano.