Íspome sen descanso,
saco de min todo o malo,
pero, sen notalo,
o bo tamén se vai.
Será mellor estar vestido?
Compre espirse por completo?
Como sei que esta pregunta
non se fai ó azar?
Pouco a pouco, sen notalo,
derívome do tema,
como barco sen temón
perdido polo mar.
Pero cando me dou conta,
atópome a min mesmo só,
co corazón espido
e a roupa sen quitar.