Eu iba camiñando por aquel camiño de bos sentimentos, pero de súpeto o meu querido e bo compañeiro amor fíxose Xudas e, deixandome crucificado, xuroume que me faría a vida imposible.
E así foi, o mal nacido cumpliu coa súa maléfica promesa e venceu ó resto dos sentimentos con diferenza, cun soplo, sen deixalos sequera reaccionar.
Como un coitelo cortando manteiga, o fillo de puta rasgaba con desacougo o centro da ferida do meu corazón pra rematar de rompelo, fibra a fibra, célula a célula...como máis doe, lentamente, sen piedade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario